O faro romano máis antigo en funcionamento, Patrimonio da Humanidade, iluminará o camiño dun dos atletas que guiou ao fondo galego nos últimos anos. Ao fin, o brillo de ambos se une para dar esplendor a unha carreira, a popular que arrinca mañá ás nove da noite. Manuel Ángel Penas Blanco (Santiago, 1977) transmite paixón polo atletismo.
-¿Como afronta un atleta do seu nivel unha carreira como a da Torre de Hércules?
-Sempre que un se pon un dorsal, salgue a gañar, sexa do nivel que sexa a carreira. Obviamente, a presión propia e da contorna cambia, influída tamén polo nivel dos atletas que participan, por exemplo, nunha proba internacional. Eu persoalmente con carreiras como a da Torre gozo máis, porque teño menos presión.
-Di que esperaba esta cita.
-É que a oportunidade de terminar á beira do edificio máis emblemático da túa cidade, e cunha meta cunha contorna tan bonita como poucos non se ten todos os días. Ademais, haberá case dous mil participantes e o feito de que sexa nocturna engádelle atractivo.
-¿Cre que o vento condicionará a carreira?
-Poida que inflúa máis nunha 10K ou 21K, ou maratón, porque vas a ritmo e a facer marca, pero nestas populares non tanto. O mesmo para o circuíto, que é un pouco rompepiernas, pero a verdade é que é igual para todos e hai que ver o lado positivo.
-Fíxose de rogar vostede coa carreira da Torre.
-Bo, o calendario e as miñas circunstancias [estaba en Madrid] non facilitaban a miña participación. Teño ganas desta carreira. Estou nun bo momento de forma. Sairei a loitar pola vitoria, pero claro, despois dependerá das miñas pernas e das dos rivais.
-¿Fíxase moito nos rivais?
-Nunca o mirei a priori, pero coas redes sociais cada vez é máis complicado non decatarse de quen se inscribiu. Si quedo con amigos que van para quentar e despois o terceiro tempo, unha cea... Será o pouso deste deporte, as experiencias compartidas.
-¿Como ve o que conseguiu co paso do tempo?
-Sempre fun un amante do deporte e agora debo aceptar o paso dos anos e gozar doutro xeito, porque teño 38 anos e desde fai oito compaxínoo co traballo, o que reduce as horas de descanso. Levántome ás 6.30 horas e chego a casa ás 22.30 horas. Segue sendo o meu pasatempo favorito, pero véxoo doutro xeito.
-¿En que sentido?
-Neste deporte tes que ser constante e saír a adestrar aínda que faga un día de cans como o mércores e parte do adestramento téñalo que facer a nado. Eu non perdín iso. Sigo coa mesma motivación, aínda que vai no teu xeito de vivir e no modo en que che educou este deporte. Iso será parte da miña vida xa para sempre. Pero outra cousa é que me teño que expor retos reais. Non podo agora pretender exporme os obxectivos que buscaba con trinta anos, ou con 27 ou 28 anos...